شیرینی دانمارکی در بندرعباس هستند که نمونه‌ای از شهر بوردو فرانسه هستند . آنها ظاهر استوانه ای مشخصی با لبه های شیاردار دارند و به همین دلیل نام خود را (که از زبان گاسکونی canelat به معنای ناودان گرفته شده است) گرفته اند. قسمت بیرونی آن باید کاراملی باشد و ترد نباشد در حالی که داخل آن نرم و لاستیکی است.
آنها با خمیر تخم مرغ ، شکر ، شیر ، کره و آرد که با رام و وانیل معطر شده است درست می شوند. طبق سنت در قالب های مسی مخصوص با داخل حلبی پخته می شوند . استفاده از این قالب ها مستلزم گذراندن فرآیند پخت و سپس استفاده از موم زنبور عسل قبل از هر بار استفاده است.
با این حال، امروزه نسخه های خانگی ساخته شده از آلومینیوم و سیلیکون به بازار عرضه می شود. پخت گاهی اوقات در دو مرحله با دو درجه حرارت متفاوت انجام می شود تا به کاراملی که روی آن را می پوشاند کمک کند تا پوسته نازک، ترد و تیره ای تشکیل دهد و داخل آن نرم بماند. 1
آنها در سه اندازه وجود دارند:
2 سانتی متر ارتفاع و 17 گرم وزن، به نام canelé bouchée (نیش) ارتفاع 3.5 سانتی متر و وزن 30 گرم که به آن ناهار کانله می گویند 5 سانتی متر ارتفاع و 60 گرم وزن، به نام canelé gros (چربی)
آنها به طور سنتی صبحانه و میان وعده را همراهی می کنند. کوچکترها اغلب در کوکتل یا به عنوان میگناردیس (مینیاتوری) برای همراهی قهوه سرو می شوند و بزرگترها ترجیحاً به عنوان دسر در پایان غذا مصرف می شوند.
تاریخچه Canelé ها به اوایل قرن شانزدهم می رسد، زمانی که راهبه های اعلام شده بوردو آنها را با مواد باقیمانده ای که آنها را به دست آوردند ایجاد کردند:
آرد، شکر، وانیل و رام از کشتی هایی که در بندر شهر لنگر انداخته بودند، و زرده تخم مرغ در زیرزمین ها. منطقه اینها از سفیده ها برای شفاف کردن شراب استفاده می کردند و زرده های باقی مانده را اهدا می کردند.
راهبه‌ها نان‌ها را بین فقرا تقسیم می‌کردند یا می‌فروختند. این دستور غذا در سال 1830 توسط برخی از سرآشپزهای شیرینی بوردو که آن را به تخصص شهر تبدیل کردند، نجات یافت و رایج شد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.